Kraina refleksji

We wspomnieniach napisane

Nie mogę jeść,
Nie mogę spać,
Nie mogę myśleć.


W głowie tylko ten jedyny,
który przed kilkudziesięcioma latami skakał przez jeżyny,
by móc spotkać swą najdroższą, ostatnią jak się wydawało
lecz przeznaczenie inaczej dla nas chciało.


Obiecywał w zdrowiu i chorobie,
w nędzy i bogactwie,
w radości i rozpaczy,
lecz to tylko słowa były, których już nigdy nikt nie usłyszy, nie zobaczy.


Codzienne spotkania, rozmowy, pocałunki
to tylko chwile zapisane w pamięci, wysłane do nieba,
gdzie szczęśliwy amor piosnki sobie śpiewa,
o miłości, która przeszkód żadnych nie widziała,
gdy w serca ludzkie uczucia wpajała.


Czas przywołał wspomnienia, ja umieram z pragnienia,
za momentami, które wydawały się trwać wiecznie,
a jednak rozwiały się na wietrze.


Jesteśmy daleko, a jednak tak blisko.
Czuje oddech Twój na mym ramieniu,
szepczący mi do ucha o Twoim istnieniu.


I kiedy jedna fotografia z naszej młodości,
wpada mi w ręce, słabe ze starości,
Wyruszam! Nadzieja we mnie tkwi, że gdy stanę przed Tobą, Ty wybaczysz mi.
Tak bardzo pragnę naprawić błędy z młodości,
sądząc po Twoim liście chcesz mojej miłości.


Więc kiedy będę już w Rzymie, od nowa zaczniemy,
odrodzi się miłość, której tak bardzo chcemy.
Bo właśnie taka jest, jaką ją opisują.
Szczera, bezwzględna, szalona.
Bo gdy się kocha, przeszkodą nie jest,
ani góra stroma, ani mur wysoki
pokona się wszystkie potoki i stoki,
by osobie, którą tak bardzo kochamy
otworzyć do serca, wszystkie możliwe bramy.